Όταν οι νέοι χορεύουν στο δρόμο για να επιβιώσουν..

Στηρίζουν τις οικογένειές τους  με το Street dance.

THΣ ΜΑΡΙΑΣ ΕΝΕΣΛΗ

Περπατώντας μεσημέρι είτε απόγευμα στο μοναστηράκι, σε διάφορα σημεία της  Διονυσίου Αεροπαγίτου ή της Ερμού, ο περαστικός πλέον αντικρίζει ένα διαφορετικό θέαμα που δίχως καμία αμφιβολία τον καθηλώνει. Ολιγομελείς ομάδες  απο παιδιά ηλικίας 19 έως και 25-26 ετών, μετατρέπουν τους δρόμους σε μουσικές σκηνές και επιδίδονται σε εντυπωσιακά σόου με μοναδικές φιγούρες, προσφέροντας εικόνες που μόνο σε αμερικάνικες ταινίες έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε.

Το πρωτότυπο αυτό θέαμα λοιπόν, που είναι η μεγάλη αγάπη αυτών των παιδιών μιας και αποτελεί τρόπο έκφρασης για τα ίδια, τα βοηθάει πλέον να συντηρούν, στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, οικονομικά τις οικογένειές τους. Αποτελεί δηλαδή έναν οικονομικό πόρο απο τον οποίο βγάζουν τα προς το ζην.

  

Ο λεγόμενος «χορός του δρόμου» ή αλλιώς “Street Dance”, ξεκίνησε στα τέλη του ‘60 και αρχές του ‘70 από μία παρέα παιδιών στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Ο συγκεκριμένος μάλιστα χορός αποτελείται απο τις χορευτικές κινήσεις που προέκυψαν στο δρόμο και όχι σε κάποιο ελεγχόμενο studio εκμάθησης χορού και είναι μια μίξη χιπ-χοπ με διάφορες άλλες κινήσεις σε συνδυασμό. Χορεύεται σε κάθε ανοιχτό χώρο, σε δρόμους, σε πλατείες, σε πάρκα και όχι μόνο.. σε ανοιχτούς χόρους στους οποίους ο ρυθμός σε ταξιδεύει και σε απελευθερώνει.

Με ένα κοινό ηχείο και χρόνο μοιρασμένο σε δεκάλεπτα, οι 2,3 ομάδες που χορεύουν άλλοτε στο Μοναστηράκι και σε διάφορα σημεία της Αθήνας, προσφέρουν μοναδικά Street shows και οι περαστικοί τις επιβραβεύουν αφήνοντας χρήματα σε ένα καπέλο που περιφέρεται ανάμεσά τους, στους ρυθμούς της χιπ-χοπ και όχι μόνο, μουσικής.

Είναι πλέον ένας απο τους πιο διαδεδομένους τρόπους επιβίωσης που ήρθε και στην Ελλάδα, αφού τον γνωρίζαμε μόνο απο τα όσα ακούγαμε, διαβάζαμε και βλέπαμε να συμβαίνουν σε διάφορες χώρες του εξωτερικού.. «Λόγω των σημερινών οικονομικών συνθηκών είναι πολύ δύσκολο να βρεις δουλειά πάνω στο αντικείμενό σου και ακόμη πιο δύσκολο να σου καλύπτει τα έξοδα της καθημερινότητας. Γι’ αυτό τον λόγο, αν και είμαι τελειόφοιτη του τμήματος Ψυχολογίας στη Πάντειο σχολή, χορεύω και πλέον εκτός απο χόμπι το εξασκώ και επαγγελματικά»,  αποκαλύπτει η Στεφανία Καραζόλη.

ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Τα ποσά που συγκεντρώνονται είναι αρκετά ικανοποιητικά για να καλύψουν κάποια πάγια έξοδα και ανάλογα με τις ανάγκες οι νέοι αυτοί αγωνιστές της ζωής, καλούνται να χορέψουν περισσότερες φορές μέσα στην εβδομάδα και για περισσότερη ώρα. «Βιοποριζόμαστε μέσα απο αυτά τα σόου που προσφέρουμε.. άλλοι βγάζουν χρήματα για να καλύψουν την καθημερινή ανάγκη του φαγητού και άλλοι, που είναι ήδη χορευτές και εργάζονται σε σχολές, έρχονται για κάποια επιπλέον χρήματα μιας και αυτά που βγάζουν δεν είναι αρκετά ωστέ να ζήσουν αξιοπρεπώς. Εγώ συμπληρώνω για το εισόδημά μου με αυτόν τον τρόπο και μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά καλύπτουμε κάποιες ανάγκες προκειμένου να καταφέρουμε να εκπροσωπήσουμε την χώρα μας και στο εξωτερικό. Γίνονται διάφοροι διαγωνισμοί χορού στους οποίους αρκετές φορές έχουμε κερδίσει».

Η ομάδα αποτελείται απο έξι άτομα διαφορετικών ηλικιών και μιας και η χρηματοδότηση απο το κράτος είναι ανύπαρκτη, μετατρέπουν τους δρόμους σε μουσικές πίστες και έτσι καταφέρνουν να καλύψουν τα έξοδα του ταξιδιού αλλά και του εξοπλισμού που θα χρειαστούν. «Έχουμε κερδίσει το Street fighters τρείς φορές στην Ελλάδα και έχουμε εκπροσωπήσει το παγκόσμιο στην Ιταλία. Ο χορός για μας είναι μεγάλη αγάπη, είναι έκφραση και τρόπος εκτόνωσης..».

Ενωμένοι σαν να είναι αδέρφια, παρόλο που μιλούν για αγάπη, αλλυλεγγύη και ταπεινότητα ανάμεσά τους που πηγάζουν απο την κοινή αγάπη τους για τον χορό, δεν παραλείπουν να μιλήσουν και για τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν, καθώς το συγκεκριμένο στυλ δεν είναι αποδεκτό, όπως και για την άρνηση των γονιών τους απέναντι σε αυτό που κάνουν. «Με τους γονείς μου είχα μια ρήξη πάνω σε αυτό το θέμα γιατί θεωρούν οτι αυτό που κάνω δεν είναι σοβαρό. Και δεν μπορούν να καταλάβουν την όλη φιλοσοφία που κρύβετε απο πίσω».

Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του 22χρονου Ερωτόκριτου Πανταζή, ο οποίος ασχολείται με το Street dance τα τελευταία 3 χρόνια και αποτελεί μια καλή πηγή εσόδων για τον ίδιο. «Εδώ και 8 χρόνια κάνω χορό και παρόλο που έχω ψάξει για δουλειά, δεν έχω βρεί κάτι και η μόνη μου διέξοδος είναι αυτή. Παράλληλα λοιπόν με τις σχολές χορού που δουλεύω, ένα μεγάλο κομμάτι της επιβίωσής μου το οφείλω στον χορό που κάνουμε στον δρόμο. Με αυτό τον τρόπο στηρίζω την εξαμελή οικογένειά μου στην οποία μόνο εγώ και η μητέρα μου δουλεύουμε». Ανάλογα λοιπόν με τα έξοδα, διαμορφώνεται και η συχνότητα που πραγματοποιείται ο συγκεκριμένος χορός και παρόλες τις αντίξοες συνθήκες και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν,  το Street dance είναι εκεί και τους στηρίζει. «Οι γονείς μου είναι οι υποστηρικτές μου, έχουν έρθει να με δούν και με καμαρώνουν. Ξέρουν οτι αυτό μας συντηρεί και καταλαβαίνουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω. Τα πόδια και γενικότερα όλο το σώμα καταπονείται γιατί το έδαφος του δρόμου δεν ενδύκνειται αλλά το αψηφώ μπροστά σε όλο αυτό που μου προσφέρει ο χορός. Είναι έκφραση, πέραν όλων των άλλων για μένα».

Το κάθενα απο τα μέλη της ομάδας έχει να πεί και μια ιστορία απο την προσωπική του ζωή και το πως ανταπεξέρχεται στην καθημερινότητα του μέσα απο τον χορό σε πλατείες και δρόμους. Ένα χόμπι  το οποίο ξεκίνησε απο το Σύνταγμα, όταν ένα παιδί που είχε το ηχείο, παρέα με άλλα δύο, τρία άτομα έκαναν τα σημερινά σοου που εξελίχθηκαν, ποιός να το περίμενε, σε βασική πηγή εσόδων και στηρίζουν ολόκληρες οικογένειες.