Η μαζική αποχώρηση 35-40 εργαζομένων από την Τράπεζα της Ελλάδος, μεταξύ αυτών και υψηλόβαθμων στελεχών, εν όψει των αλλαγών στο ασφαλιστικό αλλά και της τροπολογίας βουλευτών της Ν.Δ. για τις αποδοχές των τραπεζικών, καταδεικνύει για ακόμη μία φορά το ατελέσφορο των οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, ήτοι της κύριας μεθόδου που επελέγη για την προώθηση της δημοσιονομικής προσαρμογής στη χώρα μας την τελευταία τριετία.
Την ίδια ώρα που η ελληνική κρατική μηχανή έχει ιδιαίτερη ανάγκη από τα πλέον έμπειρα και ενδεχομένως ικανά στελέχη της, η υιοθέτηση των οριζόντιων περικοπών την αποψιλώνει από αυτά.
Όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις που υιοθετήθηκε το μέτρο, έτσι και κατά την παρούσα η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων διέρχεται όχι αξιοκρατικών κριτηρίων, αλλά «τυφλών» και αναγκαστικών, οδηγώντας ευλόγως στην περαιτέρω αποδυνάμωση μιας ήδη παραπαίουσας κρατικής μηχανής.
Δίχως καμία αμφιβολία ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα εξακολουθεί να πάσχει, ακόμη και σήμερα, από τις δύο κυριότερες ασθένειές του στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών.
Υπερτροφισμό και χαμηλή αποτελεσματικότητα. Εάν σε αυτά προσθέσουμε και την αδιαφάνεια που χαρακτηρίζει πολλές πτυχές του, τότε το «μίγμα» καθίσταται ιδιαίτερα νοσηρό.
Ανεξαρτήτως των ισχυρισμών που προβάλλουν συχνά συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων στο Δημόσιο, επικαλούμενοι μελέτες του ΟΟΣΑ ή άλλων φορέων, γεγονός παραμένει ότι ο Έλληνας φορολογούμενος δεν αντέχει πλέον να κουβαλά στις πλάτες του έναν τόσο υπερτροφικό δημόσιο τομέα.
Εάν οι ανάγκες του κράτους να καλύψει την ελλειμματική λειτουργία του δεν ήσαν τόσο μεγάλες, δεν θα είχε αναγκαστεί να καταφύγει στην υπερφορολόγηση των πολιτών, οδηγώντας πολλούς εξ αυτών στην ανέχεια και τη χώρα σε βαθιά ύφεση.
Αντίστοιχα, εάν η αποδοτικότητα και η αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής ήταν υψηλότερη, θα είχε κατορθώσει να περιορίσει τη σπατάλη και να δαμάσει το τέρας της φοροδιαφυγής, αίροντας έτσι την κυριότερη πηγή κοινωνικής αδικίας στη χώρα, αλλά και ελαφρύνοντας τους ειλικρινείς, κατά τεκμήριο μισθωτούς και συνταξιούχους, φορολογουμένους.
Η παντελής αδυναμία, ωστόσο, του κράτους αυτού να προχωρήσει σε μια ουσιαστική αξιολόγηση του δυναμικού του κατέστησε αναγκαία την προσφυγή σε καταφανώς άδικα μέτρα όπως οι οριζόντιες μισθολογικές περικοπές.
Μια αδυναμία η οποία αντικατοπτρίζει τόσο την προσπάθεια διαιώνισης του λεγόμενου «πελατειακού κράτους» όσο και την απουσία εμπιστοσύνης ότι τα κριτήρια που θα χρησιμοποιηθούν, κατά την όποια αξιολόγηση, θα είναι αντικειμενικά, αλλά θα αποδειχθούν τελικώς κομματικά.
Μολονότι ακόμη και σήμερα παραμένουν στις θέσεις τους επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, ή εργαζόμενοι δίχως αντικείμενο, χρήσιμες θέσεις για τη λειτουργία του δημόσιου τομέα παραμένουν κενές εξαιτίας των περιορισμών στις προσλήψεις, ενώ άλλες εγκαταλείπονται από στελέχη τα οποία κρίνουν είτε τις μισθολογικές αποδοχές μη ικανοποιητικές, είτε προτιμότερη την πρόωρη συνταξιοδότηση.
Αντίστοιχα, οι αποδοχές μεγάλου αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, κυρίως των ενστόλων, οδηγούνται σε επίπεδα απαξίωσης, ιδίως υπό το φως της καθημερινής προσφοράς των ανθρώπων αυτών στη λειτουργία και την ασφάλεια της χώρας.
Σήμερα, υπό το φως της κατάντιας και της δυσπραγίας στην οποία έχει οδηγηθεί ο τόπος, είναι ίσως αργά να μιλάμε για αντικειμενική αξιολόγηση προσωπικού και για διατήρηση των αποδοχών όσων κατέχουν θέσεις στο Δημόσιο σε αξιοπρεπή επίπεδα.
Όμως, μέσα από τις επιλογές που ακολουθήθηκαν την τελευταία τριετία και οι οποίες αποδυνάμωσαν περαιτέρω έναν ήδη αναποτελεσματικό και πλέον πενιχρά αμειβόμενο κρατικό μηχανισμό, η Ελλάδα παίρνει σήμερα ίσως αυτό που της αξίζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου