ΚΑΛΠΑΖΕΙ Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΤΖΟΓΟΥ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

Κρίση και ανεργία τους σπρώχνουν στον εθισμό του εύκολου κέρδους

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΛΑΧΟΥΤΣΑΚΟΥ 

Ολοένα και περισσότεροι  έφηβοι και νέοι ενδίδουν τα τελευταία χρόνια στον ηλεκτρονικό -και μη- τζόγο, «κυνηγώντας» το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Είναι άλλωστε γνωστό ότι σε εποχές μεγάλης οικονομικής δυσπραγίας ο τζόγος ανθεί.

Άνθρωποι όλων των ηλικιών «υποκλίνονται» στην Θεά Τύχη και προσεύχονται για ένα καλύτερο αύριο. Παλαιότερα, συνήθως τζόγαραν μεσήλικες οι οποίοι ένιωθαν επαγγελματικά ανενεργοί. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Με την ανεργία να έχει σκαρφαλώσει στο 30%, όλο και περισσότεροι νέοι, οι οποίοι δεν τολμούν πλέον να ονειρευτούν, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε τραπουλόχαρτα και ψηφιακές μπίλιες.

Νέοι σαν τον Ανδρέα.

Η ώρα ήταν 11:00 το πρωί. Ο Ανδρέας, για τέταρτη φορά τον τελευταίο μήνα, περίμενε υπομονετικά τη σειρά του μέχρι να μπει στο γραφείο του προϊστάμενου της εταιρείας security και να παραδώσει το βιογραφικό του με την ελπίδα (η οποία σιγά σιγά είχε αρχίσει να σβήνει), τις επόμενες ημέρες να δεχτεί ένα τηλεφώνημα με το οποίο θα του ανακοίνωναν την πρόσληψή του.

Φεύγοντας από την εταιρεία, η οποία βρίσκονταν κάπου στον Πειραιά, έκανε στάση στο μαγαζί που τους τελευταίους μήνες αποτελούσε το μόνιμο στέκι του. Σε ένα πρακτορείο παράνομου στοιχήματος το οποίο υπόσχεται τις «καλύτερες αποδόσεις της αγοράς». Έβαλε το χέρι στην τσέπη του και άρχισε να μετράει τα λιγοστά ψιλά που του είχαν απομείνει από τα 15 ευρώ που του είχε δώσει χτες ο αδερφός του.

Κατευθύνθηκε στα μπλε τραπέζια, πήρε ένα κουπόνι και άρχισε να διαβάζει τους αγώνες και να σημειώνει σκορ προσευχόμενος σήμερα να είναι η τυχερή του ημέρα. Το παράδοξο είναι ότι ενώ είναι τρία χρόνια άνεργος και πλέον κοντεύει τα 27, εξακολουθεί ακόμα να πιστεύει στην τύχη. Γι' αυτό άλλωστε και οι επισκέψεις του στο εν λόγω πρακτορείο είναι καθημερινές.

Η διαδικασία θυμίζει ιστορία σε επανάληψη. Κάθε μέρα οι ίδιες σκέψεις, η ίδια ελπίδα και τα ίδια. ψιλά, τα οποία -ως δια μαγείας- σε δέκα λεπτά εξαφανίζονται.

«Είμαι άνεργος τρία χρόνια και δεν βρίσκω δουλειά πουθενά με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι να ζητάω χρήματα είτε από τους γονείς μου είτε από τον αδερφό μου. Πηγαίνω στο πρακτορείο κάθε μέρα. Παίζω διάφορα παιχνίδια, αλλά συνήθως στοιχηματίζω σε αγώνες ποδοσφαίρου. Πάντα έχω την ελπίδα ότι θα κερδίσω και έτσι θα καταφέρω να περάσω αξιοπρεπώς έναν ή δύο μήνες. Μερικές φορές έχω κερδίσει κάποια χρήματα, ωστόσο τις περισσότερες φορές χάνω. Ξέρω ότι δεν πρόκειται με αυτόν τον τρόπο να λυθεί το πρόβλημά μου, αλλά, όταν δεν έχεις τίποτα, κάνεις ότι μπορείς προκείμενου να βγάλεις κάτι. Ακόμα και μέσω του τζόγου» αναφέρει ο Ανδρέας μιλώντας στα Παραπολιτικά.

Ο 27χρονος, μέχρι το 2010 εργαζόταν σε έναν φούρνο, κερδίζοντας από την εργασία του αρκετά χρήματα ώστε να ζει αξιοπρεπώς. Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι, όπως λέει, όσο εργαζόταν και είχε χρήματα δεν είχε ασχοληθεί καθόλου με τυχερά παιχνίδια. Η καινούργια του «συνήθεια» προέκυψε από την στιγμή που πέρασε το κατώφλι της ανεργίας.

 «Δεν έβρισκα πουθενά δουλειά»

Παρόμοια είναι και η ιστορία του Φώτη, με τη μόνη διαφοροποίηση ότι ο 24χρονος δεν παίζει, όπως λέει, μόνο για να βγάλει χρήματα αλλά και για να «περνάει την ώρα του αφού ξέρει πια ότι αποκλείεται να βρει δουλειά».

Με την ελπίδα για εύρεση εργασίας να έχει εξανεμιστεί, προτιμά τον τελευταίο ένα χρόνο να κάθεται μπροστά στον υπολογιστή του, να γυρίζει μπίλιες σε ψηφιακές ρουλέτες, να παρακολουθεί ηλεκτρονικά σκορ αγώνων ποδοσφαίρου και να γυρίζει «πιξελιασμένα» χαρτιά τράπουλας.

Μέχρι το 2011 ο Φώτης εργαζόταν μαζί με τον πατέρα του σε μία επιχείρηση ανακαινίσεων. Όταν οι δουλειές άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας αποφάσισε να προβεί σε απολύσεις. Κάπως έτσι, ο 24χρονος είδε την ζωή του να αλλάζει ριζικά.

«Άρχισα να χτυπάω όποια πόρτα έβρισκα ζητώντας να κάνω οτιδήποτε προκειμένου να βγάζω τα προς το ζην. Όλες οι απαντήσεις που έπαιρνα ήταν αρνητικές. Κάποια στιγμή απελπίστηκα. Μια μέρα πήγα στο σπίτι ενός φίλου μου και τον είδα να παίζει καζίνο στο κομπιούτερ του. Κάπως έτσι άρχισα να παίζω και εγώ. Σκέφτηκα ότι είναι η ευκαιρία να βγάλω μερικά χρήματα και να ζήσω καλύτερα. Πλέον παίζω καθημερινά με ότι λεφτά καταφέρνω να μαζέψω από τους γονείς μου. Μερικές φορές κερδίζω, τις περισσότερες όμως χάνω. Βαθιά μέσα μου όμως πιστεύω ότι κάποια στιγμή η τύχη θα μου χαμογελάσει» αφηγείται στην εφημερίδα ο Φώτης.

Ιστορίες σαν και αυτή του Ανδρέα και του Φώτη υπάρχουν πολλές. Όλο και περισσότεροι νέοι, ειδικά στην περίοδο κρίσης που διανύουμε «δοκιμάζουν την τύχη τους» είτε σε πρακτορεία, είτε σε λέσχες, είτε στο διαδίκτυο με την ελπίδα να «περάσουν από το ταμείο» και να ζήσουν μερικές στιγμές του «ένδοξου παρελθόντος».

Στο βάθος εθισμός

Το «τέρας» ωστόσο που καραδοκεί σε αυτές τις περιπτώσεις είναι γνωστό και άκρως επικίνδυνο. Ο εθισμός. Ενδεικτικό είναι ότι, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 836 χρήστες τυχερών παιχνιδιών και 864 συγγενείς τους έχουν απευθυνθεί στο Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων τα τελευταία 9 χρόνια, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα εθισμού. 

Τα εξαρτημένα άτομα είναι στην πλειοψηφία άνδρες, ανώτερης και ανώτατης εκπαιδευτικής μόρφωσης, ενώ περίπου το 40% ξεκίνησε την εξάρτηση από τον τζόγο, πριν τα 25 χρόνια. Περίπου δηλαδή στην ηλικία που βρίσκονται σήμερα. ο Ανδρέας και ο Φώτης.