OI EΛΛΗΝΕΣ ΞΑΝΑΣΤΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Της Μαρίας Ενεζ

λυ

Στο προσκήνιο με εμφατικό τρόπο επανέρχεται το φαινόμενο της μετανάστευσης καθώς χιλιάδες πολίτες υπό τη θηριώδη ανεργία αναζητούν καλύτερη τύχη και ίσως μια νέα πατρίδα ανασύροντας από το παρελθόν μνήμες και βιώματα που οι περισσότεροι θα ήθελαν μάλλον να ξεχάσουν. Στην ιστορία οι μεταναστεύσεις αποτέλεσαν ενδημικό φαινόμενο μιας και οι Έλληνες από πολύ νωρίς έψαχναν την δική τους γη της Επαγγελίας. Διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, επαληθεύουν τον κανόνα που λέει οτι, «δεν υπάρχει γωνιά σε όλη την γή που να μην υπάρχει Έλληνας ή απο την οποία δεν έχει περάσει τουλάχιστον ένας Έλληνας».

Σήμερα λόγω της κρίσης, και του αγώνα επιβίωσης προκειμένου να ανταπεξέλθει στις καθημερινές δυσκολίες, η «φυγή» κρίνεται ως λύση ανάγκης. Βέβαια, το φαινόμενο της μετανάστευσης μετράει ήδη κάποια χρόνια πριν την έναρξη της κρίσης και αναμένεται να κορυφωθεί το επόμενο διάστημα. Τέσσερις Έλληνες που ξεκίνησαν μια νέα ζωή στο εξωτερικό και διαπρέπουν δίνοντας σκληρό αγώνα μιλούν στα Παραπολιτικά.

Εφτασαν μέχρι το Ιράκ

Εδώ και 9 μήνες, ο 35χρονος επιχειρηματίας κ. Πέτρος Καψάς, πήρε την μεγάλη απόφαση και ταξίδεψε  στο Ιράκ, βόρεια στην περιοχή του Κουρδιστάν, προκειμένου να καταφέρει να υλοποιήσει τα όνειρα και τους στόχους του. Όπως ο ίδιος λέει, «Η διάθεση μου για δημιουργία και η αγάπη μου για τη διάδοση  της Ελληνικής γαστρονομίας, με οδήγησε, να ανοίξω ένα εστιατόριο στο εξωτερικό .Έτσι, δημιούργησα το πρώτο ελληνικό εστιατόριο στο Ιράκ και πιο συγκεκριμένα στο  Erbil, μεταλαμπαδεύοντας την ελληνική  κουλτούρα στο φαγητό». 

 Και επειδή η πρώτη εντύπωση πάντα μετράει, ο ίδιος θυμάται πως απο την πρώτη μέρα που εγκαταστάθηκε ένοιωσε πως μπορεί να ζήσει  εκεί, μιας και οι Κούρδοι είναι πολύ φιλικοί με τους Έλληνες όπως και οι Άραβες . «Το να είσαι Έλληνας στη χώρα αυτή είναι το μεγαλύτερο διαβατήριο. Αυτό έκανε πιο εύκολη τη προσαρμογή μου εδώ». Ευτυχώς για τον ίδιο, εκτός από την γλώσσα καθώς  δεν μιλάνε οι περισσότεροι καθόλου αγγλικά, σοβαρά προβλήματα δεν έχει αντιμετωπίσει. Ίσα ίσα το γεγονός οτι η ελληνική κουζίνα είναι ιδιαίτερα δημοφιλής δημιούργησε πολύ θετική ατμόσφαιρα σε σημείο να μιλάει όλη η πόλη γι’αυτό, με το άκουσμα και μόνο οτι ανοίγει ελληνικό εστιατόριο. Παρόλο που είναι χαρούμενος για το νέο του εγχείρημα, η αγάπη για την πατρίδα του δημιουργεί μια γλυκειά μελαγχολία, «Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά. Η θάλασσα, οι μικρές χαρούμενες στιγμές της καθημερινότητας είναι πράγματα που ήδη μου λείπουν. Ακόμα και η διασκέδαση εδώ είναι πολύ περιορισμένη και οι συνήθειες του κόσμου τελείως διαφορετικές . Είναι μια περιοχή που μέχρι το 2003 ήταν σε πόλεμο αυτό και μόνο τα λέει όλα».

 Αγωνίστρια ζωής αποτελεί, η 32 ετών Ρουντίνα Σάρρα η οποία πρίν 3 χρόνια εγκατέλειψε την Ελλάδα, προκειμένου να προσφέρει καλύτερες συνθήκες ζωής στην οικογένειά της. «Τα τελευταία χρόνια η ζωή στην Ελλάδα είχε δυσκολέψει πολύ. Εγώ δούλευα σε ένα μικρό super market στην Ν. Ιωνία. Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και έτσι πήρα την μεγάλη απόφαση να πάω, να μείνω με την οικογένειά μου στο Λονδίνο. Η Ρουντίνα δουλεύει τώρα σε ένα μαγαζί που πουλά διάφορα πράγματα όλα για 1 λίρα. Αφού αντιμετώπισε το πρόβλημα με την γλώσσα, κατάφερε  να σταθεί στα πόδια της. « Οι άνθρωποι εδώ είναι πιο εύκολοι στο να εκφραστούν , το καλό είναι οτι δεν τους νοιάζει τι κάνει ο καθένας στην προσωπική του ζωή και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να τους συμπεριφέρεσαι καλά». Αν και τα πράγματα στην αρχή ήταν πολύ πιεστικά, πλέον έχει ένα πρόγραμμα και τον λίγο ελεύθερο χρόνο της φροντίζει να τον περνά δημιουργικά.« Δεν ήταν καθόλου εύκολο για εμάς να ξεκινήσουμε πάλι απο την αρχή, όμως ευτυχώς και ο άντρας μου και εγώ παίρνουμε καλό μισθό, καμιά σχέση με τους μισθούς που δίνουν στην Ελλάδα και μπορούμε πλέον να απολαύσουμε απλά πράγματα. Αυτό που έχω συνειδητοποιήσει πλέον είναι οτι σ’αυτή τη ζωή πρέπει να έχεις θάρρος και δύναμη».

Ο Γιώργος  Μπουχώρης αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα που προτίμησε να φύγει στο εξωτερικό. Δουλεύοντας σαν πωλητής, ο 37χρόνος Γιώργος πήρε την μεγάλη απόφαση και πρίν απο 15 μήνες “μετακόμισε” στην Αυστραλία. «Εφυγα όταν άρχισε η κρίση, έβλεπα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Σκεφτόμουν ότι μέλλον στην Ελλάδα δεν υπάρχει και οτι τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα. Έμεινα χωρίς δουλειά,- ήμουν 5 μήνες στο ταμείο ανεργίας- αλλά δεν έβλεπα φώς και πήρα την απόφαση να φύγω για την Μελβούρνη. Ήμουν τυχερός γιατί είχα Αυστραλέζικη υπηκοότητα, μιάς  και αν δεν είσαι φοιτητής σε δέχονται δύσκολα». Παρόλο που οι γονείς του βρίσκονται στην Ελλάδα και η αγγλική γλώσσα τον δυσκόλεψε πολύ τα κατάφερε σαν οδηγός αστικού λεωφορείου. Αμοίβεται πολύ καλά και απολαμβάνει την ζωή του εκεί. « Αν επιστρέψω ποτέ στην Ελλάδα αυτό θα γίνει μετά τα 65, μέχρι τότε θα την επισκέπτομαι στις διακοπές μου».

Στην Δανία  για να κυνηγήσει το όνειρό του και να μπορέσει να κάνει πιο δημιουργικά πράγματα, μετανάστευσε ο κρητικής καταγωγής, Νίκος Σιδεράκος. Όσο ζούσε στην Ελλάδα διατηρούσε πλυντήρια self service.  Πλέον στην Δανία έχει εταιρεία γενικών καθαρισμών.« Παρόλο που και εδώ αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες με την γλώσσα και με την γενικότερη προσαρμογή μου, -καθώς αισθανόμουν σαν μωρό που μαθαίνει τώρα την ζωή-, δεν θα γύριζα με τίποτα στην Ελλάδα αν και σίγουρα την αγαπώ. Η Δανία πλέον για μένα είναι η δεύτερη πατρίδα μου η οποία μου έδωσε την δυνατότητα να εξελιχθώ κάτι το οποίο η Ελλάδα ποτέ δεν θα μου προσέφερε. Ειδικά έτσι όπως εξελίχθηκε η κατάσταση.. Στην Ελλάδα όποιος κάνει παραπλήσια δουλειά και έχει full ωράριο, θα αμείβεται με 600 ευρώ ενώ στην Δανία με 3000». Αν υπάρχει θέληση όλα γίνονται υποστηρίζει και θυμάται οτι πήγε σε ειδικό σχολείο να μάθει την γλώσσα ενώ συμβιβάστηκε με την συμπεριφορά των Δανών που όσα χρόνια και αν περάσουν θα τον αντιμετωπίζουν σαν ξένο και ας είναι φιλικοί μαζί του.  Και παρόλο που η ζωή είναι ακριβή «ο τρόπος που αμοίβεσαι σε αυτή την χώρα δεν σε εμποδίζει στην επιβίωσή σου, αντιθέτως σε βοηθάει να έχεις μιά άνετη ζωή».